‘Ανθρωποι ή καρύδια;

όταν πάρεις απόφαση πώς δε πάει άλλο και πρέπει να χωρίσεις με δύο παιδιά νομίζεις πώς το δύσκολο είναι πώς θα το πεις. Στους γονείς σου, στους γονείς του, σε παππούδες, στη θεία σου την Ρίτσα και σε όλο αυτόν τον κόσμο που ”τί θα πεί”. Ο κόσμος αυτός λοιπόν το ξενχνάει λίγο μετά αφού ακούσει το νέα, πεί κατι δραματικό ή επικριτικό πολλές φορές  και κουνήσει συγκαταβατικά το κεφάλι.

το δύσκολα αρχίζουν μετά. ‘Οταν μεγαλώνεις δύο παιδιά μόνη σου. ‘Οταν πρέπει να τους εξηγήσεις γιατί ο μπαμπάς δεν μένει μαζί σας. ‘Οταν πρέπει να συντηρήσεις ένα σπίτι μόνη σου. ‘Οταν ο κόσμος που αναφέραμε πιο πάνω σε αντιμετωπίζει με οίκτο.’Οταν συνειδητοποιείς πώς θα έχεις φυσιολογική σχέση ίσως καπου μετά τα 45, όταν τα παιδιά μεγαλώσουν. ‘Οταν αντιλαμβάνεσαι πώς όλα αυτά τα ανοιχτά μυαλά που ολοι περηφανεύονται πώς έχουν είναι πιο κλειστά τελικά κι απο καρυδι.

και ενώ όλα φαίνονται δραματικά, δεν είναι. τουλαχιστον δεν τα βλεπω εγώ ετσι. και το μόνο που θέλω είναι να προστατεύσω τα ίδια τα παιδιά από βλεμματα οίκτου και συμπεριφορές που τους κάνουν να νιώθουν ”διαφορετικά”.  γιατί στα παιδιά δεν αρέσει να αισθάνονται διαφορετικά.

και οι ευθύνες..ώ οι ευθυνες που όλοι ευκολα σου ρίχνουν. Για τον περιφημο λοιπόν αυτον κοσμο με το μυαλο καρύδι, δεν θα επρεπε να χωρίζουμε  για κανέναν λόγο πλην βέβαια του ξυλοδαρμού -γιατί ειμαστε μια κοινωνία που καταδικάζει γενικότερα αρα και το σαπακιασμα – και αν αυτο τελικά δεν γίνει -επειδή ειμαστε μια κοινωνία που μόνο ο αντρας παιρνει τετοιες αποφασεις- η γυναίκα πρεπει να κυκλοφορεί ώς χωρισμένη, με βλέμμα παρατημένου κουταβιού για να μπορεί να στηρίξει το παραπάνω δράμα.

μου αρέσουν τα κουτάβια αλλά κι αυτά μεγαλώνουν. προτιμώ να κλαίω απο τα γέλια οπότε τα δράματα τα αποφεύγω εκτός αν είναι αναποφευκτα. δεν μου αρεσει να μου επιβάλλουν οι άλλοι το πώς θα κάνω τη δική μου ζωή και είναι κάτι που εμαθα από τον πατέρα μου, έμμεσα και όχι αμεσα μιας και ήταν αρκετά αυστηρός. μου αρέσει που στο σπίτι δεν υπάρχουν καυγάδες και γελάμε περισσότερο. μου αρέσει που στο αυτοκίνητο πάμε θαλασσα και τραγουδάμε οι τρείς μας. παρατηρώ τις ”φυσιολογικές” αλλά  αμίλητες και -δε-θέλω- ούτε- να-σε -κοιτάω-οικογένειες και θαυμάζω αυτους που τα κατάφεραν.
δεν μου αρέσει να αντιμετωπίζουν τα παιδιά μου ώς κάτι άσχημο που με συνοδεύει. ξέρεις αυτό που κρύβεται πίσω από τη φράση ”έχει και δύο παιδιά”.. δεν μου αρέσει να με λυπούνται, δεν μου αρέσει να ασχολούνται γενικότερα με το τί κάνω έγω και τί εχω επιλέξει να κάνω στη δική μ ο υ ζωή. ‘οπως επέλεξα να παντρευτώ, να κανω δυο παιδιά, να χωρίσω. δεν μου αρεσει να κοιμάμαι σχεδόν κάθε βραδυ μόνη μου αλλά ήξερα εκ των προτέρων πώς ήταν κάτι που θα γινόταν και δεν προκειται να αλλαξει. Εχουμε ξεχάσει το βασικό που μας ξεχωρίζει απο τα ζώα. Ειμαστε ελευθεροι κι εχουμε επιλογες, δεν είμαστε προγραμματισμένοι να κάνουμε πράγματα, ούτε έχουμε όλοι την ίδια συμπεριφορά. Μπορούμε να λέμε ελευθερα θέλω ή δε θέλω. Ναι ή Οχι.

(με αφορμή συζήτησης με μια φίλη μου που μου είπε ”τον γιο σου να τον μεγαλώνεις σαν να είναι ο γκόμενος σου, για να βγει σωστός” και της απάντησα πώς τον γιό μου θα τον μεγαλώσω σαν Ανθρωπο και όχι σαν καρύδι. ή αιώνιο κουτάβι)