Στα είκοσι συνήθως φαντάζεσαι τον εαυτό σου γύρω στα σαράντα + και πως θα είναι η ζωή σου.
Στο μυαλό σου σε φαντάζεσαι ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ και ίσως να έχεις καταφέρει πολλά πράγματα.
Η εστω τα βασικά ”πρέπει” της κοινωνίας. Αυτά τα πρέπει που ποτίζουν το πετσί σου απο μικρή.
Να παντρευτείς, να δουλεύεις και να έχεις κάνει παιδιά.
Στην πλειοψηφία της γενιάς μου αυτά ήρθαν και κύλισαν σαν το νερό στο αυλάκι.
Παντρεύτηκες, εκανες παιδί , έκανες κι αλλο ένα. Στόλιζες χριστουγεννα το δέντρο ανάμεσα σε πάνινα στολίδια και ριλάξ με Frank Sinatra να παίζει ήρεμα στα ηχεία βιώνοντας ευτυχία και νομίζες πως ετσι θα κυλάει ή ζωή σου.
Μπαμ!
Δυστυχώς στο πετσί μας δεν πέρασε η πιθανότητα της αποτυχίας. Που σημαίνει πως έρχεται μια μέρα που πρέπει να μαζεψεις τα πράγματα σου και των παιδιών σου και να αλλάζεις σπίτια το ένα μετά το άλλο γιατί με τον πατέρα τους δεν σας βγήκε τελικά. Και σε όποιο σπίτι και να πήγες να κουβαλάς και το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Προσθέτοντας και αφαιρώντας στολίδια.
Και κάθε χρόνο να το στολίζεις με λιγότερη όρεξη, σαν αγγαρεία τελικά. Τα παιδιά μεγάλωσαν και είναι χωμένα στα κινητά τους και τους φίλους τους. Και εσυ ρίχνεις κλεφτές ματιές στο δέντρο σαν να ρίχνεις κλεφτές ματιές στο παρελθόν και στη ζωή που χάθηκε λίγο λίγο γιατί ο φόβος της πιθανής αποτυχίας ήταν εκεί να σου κλείνει το μάτι.
Το παρελθόν ανήκει στο παρελθόν και οταν το αποδεχθείς, το αγκαλιάσεις, το κάνεις δικό σου θα σου μάθει πράγματα. Θα μαθεις απο τα λάθη σου και αν σταματήσεις να φοβάσαι την αποτυχία ίσως στο μέλλον ξαναστολίσεις το δέντρο σου με Φρανκ Σινατρα να παίζει ήρεμα στα ηχεία και στο μυαλό σου.
#panta_allou 
Leave a comment